Deze morgen na het obligate ontbijt om kwart na negen vertrokken voor een rit met bijna 1400 hoogtemeters. Eerlijk gezegd zag ik wat op tegen deze rit want de laatste van de eerste week, redelijk lang en met een aardig aantal hoogtemeters.
Ietwat aarzelend namen we de start maar Poitiers is duidelijk Tours niet en al snel waren we op de 'Boerenbuiten'.
Na iets meer dan twee uur fietsen was ik al in Charroux (55km) waar ik met Carine had afgesproken. Ik had een goed gemiddelde en omdat ik me nog prima voelde spraken we af om in Nanteuil-en-Vallée (76km) ons middagmaal (pic-nic) te nemen. Onderweg passeerde ik verschillende 'Kruis Onze Lieve Heer' zoals ze dat in Wetteren zo mooi zeggen.
Maar ook en vooral kwam ik geregeld pijlen en bordjes van de Camino tegen. En steeds meer begin je de sfeer van de Camino te voelen. De plaatselijke inwoners en dorpen zijn er al meer en meer op afgestemd, je ziet al wat vaker fietspelgrims (maar nog geen enkele wandelaar), kortom je voelt dat je de Spaanse gens nadert.
Terwijl we in Nanteuil-en-Vallée onze pic-nic aan het verorberen waren stopten twee Vlaamse pelgrims : Dees en Kris, een tweeling (ik schat ze prille zestigers) met de fiets. Dees is priester bij Don Bosco. Twee sympathieke mensen waarmee we een aangenaam gesprek hadden. In de namiddag zou ik nog een poosje met hun meefietsen. Tot hun roadbook een andere weg aangaf dan mijn GPS.
Hun blog plaatste ik ook bovenaan rechts op mijn blog, onder die van Herman en de twee Oostendse broers Gino en Dave.
In Brie (neen, niet het kaasdorp), had ik opnieuw met Carine afgesproken. Ondertussen stonden er al 110 km op de teller. Na een korte stop waar de batterijen weer werden opgeladen, wachtten ons nog 25 km. Maar wat waren die lastig. De temperatuur was ondertussen opgelopen tot 33-34° (met pieken tot 37°) als ik tenminste mijn GPS mag geloven. Maar ook de thermometer in Carine haar auto gaf hoge temperaturen aan. Ik was dan ook blij dat ik in Torsac Carine zag staan. Vlug wat gedronken, fiets in de auto en dan naar het hotel (zie foto hieronder) gereden. Want in tegenstelling tot de voorbije dagen was het hotel een aantal kilometer van de Camino verwijderd. Ondertussen hebben we gegeten en ik moet zeggen dat het 'Menu Découverte' heel lekker was. En omdat het morgen rustdag is, hebben we er nog een goede fles Sancerre bijbesteld. Je leeft maar één keer weet je wel ...
Als nummer van de dag wijk ik vandaag even af. Ik heb twee nummers gekozen : 'Main Street' van Bob Seeger en 'The Hula Hula Boys' van Warren Zevon. Het zijn beide nummers die ik liefst na elkaar afspeel als ik onderweg ben met de wagen of een training doe op mijn hometrainer. Ik krijg er telkens weer kippevel van. Dit is mijn soort muziek. Tijdloos en van twee grote artiesten. Al geef ik toe dat ik vooral van Warren Zevon een fan ben. Maar ik wou eens niet kiezen voor het alom bekende 'Werewolves of London'. Overigens ook een beregoed nummer.
And sometimes even now, when I'm feeling lonely and beat
I drift back in time and I find my feet
Down on mainstreet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten