zaterdag 27 juli 2013

Have a good life !

Deze morgen had ik niet echt een wekker nodig om op te staan.  De laatste dag van de tocht weet je wel.  De laatste keer ook het ochtendritueel gedaan : douche genomen en geschoren, koffers gepakt, ontbeten, tanden gepoetst, camelbag gevuld met drank, rugzak gemaakt, met Assos chamois crème onze derrière ingewreven, met zonnecrème gezicht, handen en benen ingewreven, fiets gecontroleerd, GPS ingesteld en route ingeladen, kort gebed gedaan en dan op weg.
Vandaag stonden 56 km en 1250 hoogtemeters op het programma.  Dave en Gino overnachtten een vijftal kilometer verder in Arzua en we hadden afgesproken dat ik hen wel zou inhalen.  De eerste kilometers liepen vlot alhoewel het flink wat klimmen was.  Iets voor Touro kwam ik Joram en Marlies tegen en fietste met hen een stukje mee.  Ik had hen nog maar net verlaten als ik in Touro (23 km) Anne en Ruud tegenkwam.  Zij waren daar blijven slapen en waren pas vertrokken. Ik groette hen, wisselde nog een paar woorden en reed verder om Dave en Gino in te halen.  Maar de onweerswolken hingen dreigend boven onze hoofden en ik moest al vlug stoppen om mijn regenjas aan te doen.  Na dat oponthoud snel weer weg maar dan sloeg de pech toe.  Ineens een klap en mijn achterwiel blokkeerde.  Bleek dat een spaak gebroken was (zie foto).  Einde reis zou je zeggen maar gelukkig was Carine in de buurt en als een volleerd sportdirecteur depanneerde ze me met een reservewiel.  We konden de laatste 27 km dan toch nog uitrijden.


En die laatste kilometers waren net als de eerste nog erg zwaar.  Voortdurend op en af, er leek wel geen einde aan te komen.  Een 14-tal kilometer voor het einde haalde ik Gino in, niet na eerst achter hem te hebben gefietst en hem flink te doen schrikken.  Wat sprong die uit zijn zadel omhoog !  Gino had zich van weg vergist en daardoor was hij Dave (die wat voorop reed) uit het zicht verloren.  Ik bevestigde Gino dat we op de goede weg zaten en samen zetten we onze tocht verder.
 Serieus bergop en bergaf !

 Gino als volleerd klimmer !

Bij het binnenkomen van Santiago konden we bij het naambord in de gietende regen nog een foto maken van elkaar.  Toen we dat net gedaan hadden, arriveerden Joram en Marlies en konden we met hen de laatste 2 km fietsen.  

 We made it !

 Joram, Gino en Marlies


Iets na het middaguur kwamen we aan op het plein voor de kathedraal.  Hand in hand met Gino kwam ik het plein op fietsen.  Een emotioneel moment voor iedereen.  Carine en de kinderen stonden ook op het plein en dat maakte het des te fijner.  De omhelzingen en kussen vlogen in het rond. Iedereen was moe en uitgeput maar oh zo blij dat we in Santiago de Compostela waren aangekomen.  Carine had voor wat Cava gezorgd, dus we konden met zijn allen op het succes en goede afloop van onze tocht klinken.  Het was ook een blij weerzien met vele andere pelgrims die net als ons de tocht (de één van al wat verder dan de ander) per fiets hadden gedaan.  Dave en Gino, min moaten ut Oostende,  Joram en Marlies, het super sympathieke jonge paar uit Utrecht, Ruud en Anne uit Den Bosch, Hector, de Italiaan waarover ik al veel verhalen hoorde en die ik nu ook echt ontmoette.  Een echt heel sympathieke Italiaan (hij vloog me om de hals !).  Later die dag zou ik hem in de smalle straatjes van de stad nog op een terrasje ontmoetten.  Hij reed nog verder naar Finistere (de oceaan).  We namen afscheid en Hector gaf me een warme handdruk en zei heel oprecht : "Have a good life !".  Dit was voor mij een heel emotioneel moment, nu nog als ik dit hier neerschrijf.  Iemand die je amper kent maar door de ervaring van de Camino is er een speciale band, je kan dat niet beschrijven.  Het mooiste moment is niet de aankomst maar de tocht zelf, de beleving ervan, de aanmoedigingen van familie, vrienden en collega's, de ontmoetingen onderweg, de moeilijke en emotionele momenten die je moet doorbijten, de vreugde wanneer je 's avonds aangekomen bent, het verdriet bij de herinnering aan mijn goede vriend Johan Maes, aan nonkel Frans en overleden familie, de blijdschap omdat ik de kracht en gezondheid kreeg om dit te mogen volbrengen, de dank ook dat mijn vrouw Carine me zo goed gesteund en verzorgd heeft tijdens deze pelgrimstocht, mijn grote droom !
Of zoals Dees me het zo mooi schreef : "Compostela is een virus, dat je niet meer loslaat ! Je doet er méér dan fietsen, je ervaart er méér dan de voldoening van je grenzen eens verlegd te hebben ! Ik verwoord het met de uitspraak van een Duitse jonge meid destijds in Estella: "Hier erfährt eine Welt so wie sie sein sollte ..." Inderdaad de wereld van solidair meeleven, mensen ontmoeten, stil en dankbaar worden, oog hebben voor vele lieve attenties die "de Weg - el camino" je schenkt, je voelen leven in een grotere Context ... Context met grote C !"

 Aankomst aan de kathedraal !

Yes we can ! 

 Joram, Marlies en Ton (vader van Marlies)

 Gino, Dave, Carl, Joram, Marlies, Anne en Ruud

 Simon, Andreas, Carine, Carl en Bjarne


Ruud, Hector en Carl


Op een speciaal fietske !

Met Compostelaat !

Enkel Dries ontbrak op het plein aan de kathedraal maar ik zou hem op de terugweg naar het hotel nog tegenkomen en de hand schudden.  Uitermate sympathieke mens overigens.  Ik was blij hem te leren kennen. 
Na de aankomst aan de kathedraal gaan inchecken in het hotel, nog vlug iets gaan eten (en de aankomst van de Classica San Sebastian op TV gezien) en dan mijn Compostelaat gaan halen.  Een half uur aanschuiven en dan uiteindelijk nog mijn Compostelaat uit handen van een landgenoot mogen ontvangen.  Het was een vriendelijke man uit Charleroi die me in het Nederlands te woord stond. Een prachtige afsluiter van een mooie en onvergetelijke pelgrimstocht.

Omdat dit de laatste dag  van mijn pelgrimstocht was neem ik ook afscheid met twee nummers. Het eerste nummer draag ik op aan Hector als verpersoonlijking van alle pelgrims die ik ontmoette : onze landgenoten (Vlamingen én Walen), onze Noorderburen uit Nederland, Fransen, Zwitsers, Duitsers, Spanjaarden, Italianen, ...  Beethoven met 'Ode an die Freude' (met speciale video van flashmob). Voor mij is dit nog altijd het mooiste volkslied omdat het alle grenzen overstijgt.  Neen aan de retoriek van het nationalisme, egoïsme en individualisme.  Ja aan de verbondenheid, het broederschap en het samenbrengen en verenigen van mensen !

Het tweede nummer draag ik op aan mijn goede vriend Johan en Nonkel Frans.  Het is een schitterend nummer van de helaas veel te vroeg overleden Bram Vermeulen : 'Testament'.

En als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is het verlangen dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten

4 opmerkingen:

  1. Een wens van Dees:
    Dikke proficiat aan jou Carl, aan Carine die fier zal zijn op jou, aan je kinderen, die van 'den ouwe' veel geleerd hebben en stiekem fier zijn ... wees gerust, dat vertellen ze wel verder: ons vader fietste naar Compostela ...
    Tof dat je de tocht ook zo'n diepte hebt gegeven ... en nu rest er nog: trots zijn op jezelf, dromen dat je het kon en stilletjes spijt hebben dat het 'al' gedaan is ... Het doel is de weg: geen cliché, dat heb je zelf echt gevoeld ! Wel thuis en tot later !
    Dees

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Chapeau Carl !!! Proficiat
    Grtn, Bart

    BeantwoordenVerwijderen