Gisterenavond nog heel veel plezier gehad tijdens het eten
met de papegaai van het hotel. Hij zat
altijd op zijn kooi te tikken omdat hij zag dat we frieten aten. Hij wou er ook één. Schitterend !
Uiteraard hebben we hem een friet gegeven, het arme beest.
Iets na tien in bed om ’s morgens al om iets voor half zeven
op te staan. Kwestie van de hitte van de
dag zoveel mogelijk te ontlopen.
Om acht uur al op de fiets voor 123 km richting
Peyrehorade. Het was de saaiste rit tot nog toe. De Landes zijn eindeloos :
steeds maar rechte wegen midden een eentonig landschap. Nu eens lage begroeiing, dan weer sparren
(tja dennenappels in de Landes, ik had het ook niet meteen verwacht).
Gedurende het ganse traject werden we duidelijk gemaakt dat
we op de Camino zaten. In elk dorp en
gehucht dat we passeerden stonden dezelfde borden (zie foto).
Vandaag hadden we afgesproken om ongeveer elk uur even te
stoppen om wat te eten en een cola te drinken.
Dat bleek de goeie tactiek want om half twaalf hadden we zo al 70 km
gereden in een drukkend warme Landes met alweer geen enkel spiertje wind.
UIteraard ontbraken de 'route barrée' ook vandaag niet. De eerste keer (zie foto) viel het nog enigszins mee en kon ik via een veldwegje om de opgebroken weg heen. Maar de tweede keer was het pas goed prijs : brug was weg ! Dus wat op de kaart gekeken en al bij al viel het nog goed mee. Ik zat enkele kilometers verder terug op de oorspronkelijke route.
Alleen het laatste stuk een regenbui gehad maar dat gaf wat verkoeling en deed eigenlijk deugd. Om iets voor vier waren we reeds in onze
volgende halteplaats en konden we nog de finale van de tourrit zien op TV.
Ondertussen al een douche genomen en onze dagelijks rituelen
gedaan bij aankomst. Naast het uitladen
van de bagage is dat het maken en uitdrinken van een halve liter recovery
shake, het uitkuisen van de camelbag, het opladen van de GPS en I-pod, het te
drogen hangen van de wielerkledij, … Bij
het maken van de recovery-shake moet ik altijd denken aan William Van
Bellingen. William was de penningmeester
van de wielerclub waar ik indertijd secretaris was. Toen we in 2008 met de club naar Oetz reden
nam hij elke avond ook zo een shake. Ik
ben zijn advies dan ook niet vergeten.
Enkele maanden terug is William echter plotseling overleden tijdens een
fietstocht. William was een aimabel en
hulpvaardig man.
Als nummer van de dag kies ik voor ‘Bad’ van U2. Ik reed vandaag door de oneindigheid van de
Landes en hoorde dit nummer op mijn I-pod.
Dat was vijf minuten genieten. De
ideale muziek tijdens deze rit. Vooral
het koortje "Oooh oooh" heb ik uit volle borst meegezongen. Ik was toch moederziel alleen en niemand kon
me horen. “So let it go ! ...” Een uniek
moment. Ik hoop dat er nog vele van
zulke momenten komen. Die doen
je even de pijn in je billen van het urenlang in het zadel zitten vergeten.
If I could through myself
Set your spirit free
I'd lead your heart away
See you walk, walk away
Into the light
And to the day
Oooh oooh, oooh oooh, oooh oooh oooh...
We volgen je op de voet of toch ongeveer. Het lukit me enkel om een reactie te plaatsen met mijn mini pc maar we lezen dagelijks je verhaal. Groeten ook van Herman en Mireille vanuit Vézelay.
BeantwoordenVerwijderen